• 20/11/2023

Wie wint de Nederlandse verkiezingen?

Woensdag verkiezen de Nederlanders een nieuw parlement. Decennia waren die erg voorspelbaar. Nederland was immers een erg verzuilde samenleving. Ofwel werden de christendemocraten, ofwel de sociaal-democraten de grootste. Vervolgens sloten ze een coalitie met mekaar of met de kleinere liberale partij. Meer dan punten en komma’s scheelde dat trouwens ook niet. In de Polderdemocratie streefde men via overleg een breed gedragen beleidsconsensus na gebouwd op zogenaamde tolerantie, multiculturalisme, vrijhandel, transatlantisch militair bondgenootschap (NAVO) en Europese integratie (EU).

Ogenschijnlijk kabbelde alles daar gezellig door in Nederland. Maar onderhuids groeide de onvrede over de beleidsconsensus van de regenten in Den Haag. Steeds meer Nederlanders voelden zich in de steek gelaten en vonden dat er niet naar hen geluisterd werd. Want zij vonden dat multiculturalisme helemaal niet zo leuk. Pim Fortuyn gaf voor het eerst een stem aan die mensen. Hij schreef over de puinhopen van paars en het multiculturele drama. Hij sprak over een verweesde samenleving waarin mensen sociaal-economisch onderworpen en sociaal-cultureel verdrongen werden. Het was regelrecht vloeken in de progressieve kerk. Hij werd net voor de verkiezingen in 2002 vermoord door een groenlinkse extremist omdat hij de waarheid sprak.

Fortuyn konden ze vermoorden, maar de realiteit waarover hij sprak niet. Dat bleef zich ook politiek vertalen de voorbije twintig jaar. De grote sociaal-democratische en christendemocratische partijen verschrompelden compleet. Samen met de liberale partij vertegenwoordigden deze traditionele beleidspartijen vroeger zo’n 70% van de bevolking, bij de laatste verkiezing was dat gehalveerd. Waar gingen die stemmen heen? Ten eerste naar Geert Wilders die met zijn PVV een duurzame nationalistische kracht uitbouwde. Ten tweede naar allerhande kleinere partijen die vaak een specifiek thema belichten (dieren, allochtonen, ouderen, etc.). Tenslotte manifesteert zich een kiezersblok dat zoekende is naar een politieke kracht om de beleidsconsensus te doorbreken. Tussen verkiezingen stemmen ze voor andere en vooral nieuwe partijen. Vaak komen die partijen al even snel als ze gaan: Forum Voor Democratie (2019), BBB (2023) en nu lijkt dat Nieuw Sociaal Contract van ex-christendemocraat Omtzigt te worden.

Lang zag het ernaar uit dat er drie partijen nek-aan-nek lagen: een klassiek rechtse partij (de liberale VVD) een klassiek linkse partij (het kartel PvdA en Groenlinks) en een nieuwe christendemocratische partij (NSC van Omtzigt). Daarmee leek het oude politiek driestromenland zichzelf zowaar heruitgevonden te hebben. De terugkeer van de beleidsconsensus van het ‘centrum’ als alternatief voor de polarisatie van ‘de extremen’. Vlaamse politieke journalisten bekijken het met argusogen. Ze vrezen de ineenstorting van het corrupt Belgisch politiek systeem in 2024 bij ons. Misschien biedt Nederland hen wel hoop dat de Belgische beleidsconsensus toch nog te redden is tegen het oordeel van de kiezer?

Pieter Omtzigt wees in een slotdebat een coalitie met Geert Wilders af. Meteen kreeg hij de rekening in de laatste peiling gepresenteerd. Wilders werd de grootste partij! Uiteraard is het maar een peiling, maar als signaal kan het tellen. De kiezer wil verandering, en zoekt dat door samenwerking tussen (centrum)rechtse partijen. Kleine rechtse partijen als Forum voor Democratie van Thierry Baudet, JA21 van Joost Eerdman en BNVL van Wybren Van Haga kunnen dat eenvoudigweg niet opleveren. Zij vechten voor hun politiek overleven, maar niet voor dat van Nederland.

Bovendien zoekt de kiezer authenticiteit. Daarmee willen ze betrouwbaarheid en herkenbaarheid. En dat vinden ze uiteraard bij Geert Wilders, maar ook denken ze dat bij Pieter Omtzigt te vinden. Dat vinden ze niet bij eurocommissaris Frans Timmermans die neergedaald uit Brussel een kartellijst tussen verschillende partijen trekt. Dat vinden ze ook niet bij de Boer Burger Beweging die nog maar enkele maanden geleden de grootste werd, maar ondertussen een amalgaam uit andere partijen groepeert. In Nederland speelt niet ‘het centrum’ versus ‘de extremen’, maar wel ‘meer van hetzelfde’ of eindelijk iets anders. Daarvoor zoekt de kiezer authentieke politici die dat kunnen realiseren. Een les voor Vlaanderen.

Wie de verkiezingen wint, dat weten we uiteraard pas woensdag. Daarover beslissen de Nederlanders. Voor ons Vlamingen is het alvast te hopen dat Geert Wilders een massale overwinning boekt en de deur van de regering kan openbreken. De internationale agenda de volgende maanden en jaren is immers gekend. Geforceerde massamigratie met het EU-migratiepact. Hervorming van de Europese verdragen en de afschaffing van het vetorecht van de lidstaten. Uitbreiding van de EU naar Oekraïne, Georgië, Albanië en uiteindelijk ook Turkije. We moeten een Europese coalition of the willing tot stand brengen om deze globalistische waanzin van Eurofanatici zoals Guy Verhofstadt een halt toe te roepen. Ik weet niet wie de verkiezingen zal winnen, maar wel wat wij allemaal te verliezen hebben als dezelfde ‘centrumpartijen’ opnieuw de lakens uitdelen. Daarom is er maar een stem die het verschil kan maken. Veel succes Geert Wilders en de Partij Voor de Vrijheid!

Tom Vandendriessche

Europees Parlementslid