• 07/08/2020

Vlaanderen wil geen PS-regering. Wel een Vlaams front

De CVP in 1949 was de laatste partij die een absolute meerderheid haalde. Sindsdien moeten alle partijen coalities sluiten. Dus moeten ze een compromis zoeken. Politiek gaat over keuzes maken. Compromissen zoeken gaat over prioriteiten stellen. Waar zetten partijen hun gewicht op in? Wat vinden ze essentieel, waar liggen de rode lijnen, wanneer betekent een compromis toch een stap in de juiste richting?

Sire, er zijn geen Belgen

Het unitaire België werd sinds de stichting bestuurd door een eentalig Franstalige elite. Zij hadden niets dan minachting voor de Vlamingen. In hun ogen was er weinig verschil tussen de blanke Vlaming en de zwarte Congolees: enkel goed om de Franstalige Belgische elite te dienen. Door de culturele ontvoogding van Vlaanderen bleken er plots geen Belgen te bestaan, maar wel Vlamingen en Walen. Door het algemeen stemrecht bleken die ook een democratische politieke meerderheid te kunnen vormen. Als klap op de vuurpijl industrialiseerde Vlaanderen en werd economisch veruit de sterkste regio.

Inperken van de Vlaamse macht

Als antwoord daarop hebben de Franstaligen steeds een strategie gevoerd om de Vlaamse politieke en economische macht die hieruit voortvloeide in te kapselen en zo te verhinderen dat Vlamingen België konden overnemen, of hun wil konden opleggen binnen België. Daarom waren de Walen ook steeds bereid om te onderhandelen over een staatshervorming. Maar steeds moeten de Vlamingen daarvoor een prijs betalen. Een financiële prijs door extra transfers naar Wallonië, een politieke prijs door het verder inperken van de Vlaamse politieke macht, ofwel, en meestal, door beide prijzen te moeten betalen.

Dynamiek van de staatshervorming

Dit zorgt natuurlijk voor een fundamenteel onevenwicht dat de Vlamingen frustreert waardoor de roep om meer autonomie komt. Vervolgens komen de Walen vroeg of laat in geldnood. Daardoor wordt een nieuwe staatshervorming noodzakelijk. De verschillende staatshervormingen hebben een ongelooflijk ingewikkeld institutioneel kluwen opgeleverd, maar de doelstelling voor de Franstaligen is steeds dezelfde geweest: de autonomie van Vlaanderen zoveel mogelijk tegenhouden en de Vlamingen er zoveel als mogelijk voor laten betalen. Bij elke etappe in deze staatshervormingen moesten de Vlamingen dus het compromis beoordelen. En dat deden ze ook.

Wat heeft de N-VA eigenlijk gerealiseerd?

In 2001 stelde toenmalig premier Guy Verhofstadt het Lambertmontakkoord voor. De Franstaligen kregen alles wat ze wilden om Verhofstadt in het zadel te houden. Maxi-geld voor mini-bevoegdheden. Onaanvaardbaar compromis voor velen in de Volksunie die de N-VA stichtten. In 2007 kreeg de N-VA geen staatshervorming gerealiseerd ondanks het kartel met CD&V. In 2010 haalde N-VA alleen bijna 30%, maar kon evenmin de beloofde staatshervorming afdwingen. En toen N-VA in 2014 het vertrouwen van 1/3 van de Vlamingen kreeg kwam er eveneens geen confederale staatshervorming. Deze keer niet omdat het compromis oneerbaar was, omdat de N-VA buitenspel stond, maar wel omdat N-VA hier zelf geen prioriteit van maakte. Een regering zonder PS was een staatshervorming op zich beweerde De Wever. En geen nood, in de beruchte atomaschriftjes van Jambon zou er tegen 2019 een grote staatshervorming komen. Niets werd gerealiseerd. In de plaats daarvan kregen we gewoon meer van hetzelfde. Meer migratie. Meer staatsschuld. Meer transfers. Meer belastingen.

Weeral moeten we wachten

De N-VA werd grandioos afgestraft voor het wanbeleid van de voorbije jaren. Maar de kelk is nog niet geledigd voor de goedmenende N-VA-sympathisant. Voor de verkiezingen beweerde De Wever letterlijk nog een Waals volksfront te vrezen met Kristof Calvo als premier. Nu zit hij met diezelfde groene en rode partijen aan tafel voor een regeringsvorming. Ook deze regering belooft niet de grote communautaire doorbraak. Weeral moeten de Vlamingen wachten. Weeral wordt er niet geraakt aan de kern van de zaak: de miljardentransfers naar Wallonië. Weeral heeft deze N-VA andere prioriteiten. Nochtans zitten de Franstaligen opnieuw in geldnood. Nochtans heeft het Belgisch systeem in de coronacrisis zijn totale incompetentie aangetoond. Nochtans werd voor iedereen duidelijk dat België niet werkt en enkel maar slecht beleid voor de Vlamingen kan opleveren.

Vlaams Front is het alternatief

Dit is het moment om dit land eindelijk in een fundamenteel andere plooi te leggen, om eindelijk een bepalende doorbraak te realiseren. Splitsing van de sociale zekerheid zodat we menswaardige pensioenen kunnen garanderen. Splitsing van de fiscaliteit zodat we lagere belastingen voor allen kunnen realiseren. Splitsing van justitie en politie zodat we recht opnieuw rechtvaardig kunnen maken. Splitsing van migratiewetgeving zodat we onze identiteit kunnen beschermen. Dat kunnen we maar als we niet langer het spel van de Franstaligen spelen, de transfers betonneren in ruil voor mini-bevoegdheden en symbolen. Dat kan maar als de Vlamingen eindelijk de prioriteit leggen bij fundamentele hervorming. En die hervorming moet raken aan de transfers naar Wallonië die het PS-systeem in stand houden. Dat kan maar door een breed Vlaams front te vormen. Daarmee kunnen de Vlamingen eindelijk zich als meerderheid gedragen, in plaats van nog maar eens te gaan bedelen bij de PS voor te duur betaalde mini-bevoegdheden die vooral niet raken waar het pijn doet: aan de Vlaamse transfers waarmee dat PS-systeem in de eerste plaats betaald wordt. Maar in de plaats daarvan is men bij N-VA bezig een coalitie met de PS en zelfs Groen in het zadel te krijgen. De Wever hijst daarmee de witte vlag voor de Waalse en linkse dictaten. Dit is niet wat de Vlamingen willen. Waarom wil Bart De Wever België redden. Waarom heeft hij zo’n schrik van nieuwe verkiezingen?