• 08/06/2021

Vivaldi is de paarse gifpil voor CD&V

Twee recente peilingen zetten CD&V op amper 10%. De kiezers lopen massaal weg van de partij die decennia Vlaanderen politiek domineerde en bestuurlijk vormgaf. Volgens Coens is dit onverdiend. Het ligt niet aan de boodschap, maar aan de communicatie bezweert hij vooral zichzelf. Anderen zoals o.a. Rik Torfs verwijzen naar maatschappelijke evoluties als ontkerkelijking, ontzuiling, de dooddoener ‘polarisatie’ en voorwaar zelfs sociale media. Ze vergissen zich grondig. Wat is er echter werkelijk aan de hand?

Christen-democratische stamboom

In mijn geboortejaar 1978 haalde de CVP (voorloper van de CD&V) 44% in Vlaanderen. Een jaar later haalde Tindemans nog 1 miljoen voorkeurstemmen bij de Europese verkiezingen. De Vlaamse christendemocratie was de politieke uitdrukking van het diepe Vlaanderen: sociaal-economisch centrumrechts, socio-cultureel conservatief. Christelijk en Vlaams. Mensen verbonden CVP met begrippen als vastberaden, verstandig, betrouwbaar, hardwerkend, leiderschap, algemeen belang. Soms hypocriet, maar niet slecht van inborst. Belgisch, maar met een Vlaamse reflex. Mijn hele familie stemde toen CVP, met af en toe een rebelse Volksunie-kiezer. Bij de laatste verkiezingen stemde werkelijk niemand meer CD&V. Dit klein familiaal verhaal is illustratief voor een bredere Vlaamse context. De voorbije veertig jaar is de Vlaamse christendemocratie 3 op de 4 kiezers verloren. Hoe komt dat?

Partij zonder waarden

Een eerste reden is te vinden in de abortuskwestie begin jaren ’90. Ze lieten toe dat abortus gelegaliseerd werd. Als een christelijke partij het ongeboren leven niet meer verdedigde, en daar geen regeringscrisis voor over had, wie dan nog eigenlijk wel? Daarmee maakte ze duidelijk dat de macht om de macht haar meer lief was dan enig principe, waarde of boodschap. Daarmee verloren ze het fundamentele DNA van deze partij. Van toen wist iedereen, ook de voorstanders van abortus binnen en buiten die partij, dat de CVP simpelweg nergens meer voor stond buiten de prijs opdrijven waarvoor ze te koop is. Wie geen waarden meer heeft, is voor iedereen waardeloos.  

Partij zonder standpunten

Eenmaal van de macht verdreven door Verhofstadt in 1999 wist de CVP dan ook helemaal niet meer wat haar boodschap nu eigenlijk was. Want ze hadden er geen, buiten het eeuwig besturen omdat men zogezegd wist wat goed was voor de mensen. Door het kartel met N-VA sinds 2004 kon CD&V de macht toch terug veroveren. Dat deed ze met een duidelijke inhoud: confederalisme en zelfs een licht conservatisme als antagonisme ten opzichte van het paarsgroene Verhofstadt-experiment. Maar als het erop aankwam bleek het veiligstellen van het premierschap voor Yves Leterme net iets belangrijker en verdween het confederalisme gewoonweg in de vuilbak. Van enige conservatieve agenda was nog minder spoort te bekennen. Glimmend van trots door dergelijk staatsmanschap kon men zelfs met Herman Van Rompuy de eerste Europese president afleveren! N-VA verzelfstandigde opnieuw en werd in de eerstvolgende verkiezing in 2010 de grootste partij, precies met die Vlaamse confederale en conservatieve agenda.

Partij zonder kiezers

Verkiezingen zijn een zero sum game. Wat de ene partij verliest, gaat automatisch naar een andere partij. Van 44% in 1978 naar 14.5% in 2019 en 10% in de peilingen in 2021. Waar zijn die kiezers van de christendemocratie heen? Niet naar links dat in 1978 verzameld 24.1% haalde, in 2019 26.5% en bij de peiling 28.7%. Al sinds 1918 haalt links in Vlaanderen systematisch maximaal 25 tot 30%. Ook aan de liberale partij verliezen de christendemocraten niet. Die verliest immers zelf zowat één op de drie van haar kiezers tussen 1978 en nu, van 17.5 (1978) tot 13.8% (2019) en 11.5% (2021). Het Vlaamse en rechtse blok (Volksunie, N-VA, VB) van zijn kant gaat van 14.2% in 1978 naar 45.3% in 2019 en zelfs 47.9% in de laatste peiling. Je moet geen politicoloog zijn om te begrijpen wat er gebeurt. De Vlamingen zijn niet plots Vlaamser, rechtser of extremer geworden, dat blijkt ook uit onderzoek. De Vlamingen zijn altijd hetzelfde gebleven. Het is de realiteit die extremer geworden is door de politiek van de afgelopen decennia. Het zijn de centrumpartijen die ver naar links opgeschoven zijn. Dat komt door het cordon sanitaire. Daardoor kan links immers altijd aan de macht blijven. Daardoor mogen we wel gaan stemmen, maar vooral niets te zeggen hebben en krijgen we elke keer opnieuw een linkse en Belgische agenda met meer migratie, meer transfers en meer staatsschuld. Het traditionele centrum betaalt er terecht de electorale prijs voor. Een wijze les voor Bart De Wever die schijnbaar het Vlaams Belang blijft uitsluiten, ondanks Vlaams-nationale meerderheden in de peilingen. Vroeg of laat volgt de onvermijdelijke politieke factuur.  

Dweil van de Wetstraat

De koppigheid waarmee CD&V haast doelbewust op zijn eigen ondergang afstevent is eigenaardig, maar logisch te verklaren. Het Belgisch regime regeert tegen de fundamentele belangen van de Vlamingen in. Om dat te kunnen doen steunen ze op de traditionele partijen. Die negeren de wil van de Vlamingen en schaden zijn belangen. Dus kiest de burger op andere partijen. Daarom imploderen alle traditionele partijen en de CD&V in het bijzonder. De CD&V is weggelopen van de Vlamingen en negeert de grondstroom in Vlaanderen. Dat ze zich aan de macht vast blijven klampen ondanks talrijke verkiezingsnederlagen, versnelt het aftakelingsproces nog verder. Zonder waarden waar ze voor staan, zonder politieke agenda waar ze voor gaan, heeft de CD&V Vivaldi op de been gebracht, uit pure angst voor de kiezer. Dweil van de Wetstraat. Voor velen is dit de druppel. Zij stemmen op de Vlaamse en rechtse oppositie. De linkerzijde in de CD&V die jarenlang de christendemocratie gijzelde met o.a. een ondemocratisch cordon kiest eieren voor zijn geld en komt eindelijk thuis door effectief op de linkse partijen te kiezen. Zo verliest CD&V aan iedereen. Vivaldi is daarmee de ultieme paarse gifpil voor CD&V. Waar Verhofstadt niet in slaagde, zal De Croo wel in slagen. De vernietiging van de christendemocratie in Vlaanderen. En ze hebben er nog eens zelf voor gekozen ook. Wir schaffen das