• 14/06/2022

Confederalisme is een leugen

België is de optelsom van twee democratieën. Dat werkt niet. Confederalisme is de uitweg volgens Bart De Wever. Daardoor zou België automatisch verdampen tussen Vlaanderen en de Europese Unie. Tegenover emotioneel of romantisch nationalisme, plaatst De Wever graag zogenaamd rationeel nationalisme. Men streeft geen Vlaamse zelfstandigheid na omdat men het er warm van krijgt, maar omdat dat voor beter bestuur zorgt. Beter besturen doet men bijgevolg ook niet vanuit de oppositie, maar vanuit de meerderheid, niet door te roepen langs de zijlijn, maar door compromis te sluiten. Evolutie, geen revolutie.

In 2024 is De Wever maar liefst twintig jaar voorzitter. De grootste van zijn generatie. Briljant strateeg. Van meer bevoegdheden voor Vlaanderen merken we ondertussen niets. Van goed bestuur of verdamping van België evenmin. De EU is wel een België-in-het-groot aan het worden. En België werkt nog steeds niet. Ooit mochten we Vlaanderen vooral niet laten verstrikken door Di Rupo, maar na De Wever heeft nu ook Theo Francken de bocht ingezet pro-PS. Ooit reden ze met N-VA met vrachtwagens vol nepgeld naar de scheepslift van Strépy om de miljardentransfers naar Wallonië aan te klagen, maar nu willen ze absoluut een regering met dezelfde spilzuchtige PS vormen.

Die kracht van verandering, het is me toch wel wat. Volgens De Wever leren we uit Catalonië dat er ook geen alternatief is voor zijn strategie. Klopt er eigenlijk wel iets van wat hij ons al die jaren probeert wijs te maken?

Federalisering van België: een instrument tegen de Vlaamse meerderheid

België werd gesticht als een eentalig Franstalige unitaire staat. De meerderheid bestond evenwel uit Vlamingen, ook in Brussel. Door het algemeen stemrecht werd die demografische meerderheid ook een politieke macht na WOI. Bovendien werd Vlaanderen na WOII economisch veruit het sterkste landsdeel. Straks zou Vlaanderen wel eens België kunnen overnemen!

Om dat te vermijden, organiseerde men het federalisme. Dat had twee belangrijke strategische objectieven: ten eerste, de Vlaamse democratische meerderheid in België breken door allerhande pariteiten, grendelwetten en bijzondere meerderheden. Ten tweede de financiële transfers naar Wallonië in stand houden.

Decennia staatshervormingen verliepen volgens dezelfde dynamiek. De Vlamingen wilden bevoegdheden, de Franstaligen zorgden ervoor dat daar altijd een buitensporige politieke en financiële prijs voor moest betaald worden. De transfers naar Wallonië bedragen ondertussen minstens 7 miljard euro per jaar. Wie de rente via de staatsschuld daarbij rekent, komt al snel aan 12 miljard of meer.

Franstalige uitputtingsstrategie

In 1999 stemde het Vlaams Parlement vijf resoluties, wat een blauwdruk was voor een nieuwe staatshervorming. Daarin werd de splitsing van de fiscaliteit en de sociale zekerheid voorgesteld. Responsabilisering. Wie betaalt, bepaalt. Daar kwam natuurlijk helemaal niets van in huis, want dit is tegengesteld aan de Waalse belangen. Elke Vlaamse vraag kreeg systematisch ‘non’ als antwoord.  ‘Demandeur de rien’.

België brak meermaals het wereldrecord regeringsvormen de voorbije vijftien jaar. Wallonië voerde een uitputtingsstrategie die ze ook eindeloos kunnen volhouden. Want zonder hun akkoord verandert er niets door het federalisme en ondertussen moeten de Vlamingen blijven betalen. Die strategie werkte wonderwel. De Vlamingen, met hun praktisch denkende Germaanse geest, werden er helemaal moedeloos van. Staatshervorming, het woord alleen al wordt beantwoord met een diepe zucht. Te moeilijk. Te complex. Te juridisch. Te veel ‘gedoe’. Meer zelfs, met een fenomenale 33% in 2014 stapte de N-VA zelfs in een regering van de communautaire diepvries. Nog straffer: De Wever begon de Vlamingen ervan te overtuigen dat België wel werkte, zolang zijn N-VA maar bestuurde.

Een totale en strategische nederlaag voor Vlaanderen. De kracht van verandering was logischerwijs gewoon meer van hetzelfde: 45 miljard extra staatsschuld. 100.000 asielzoekers. De hoogste belastingen, de laagste pensioenen. We mochten er van N-VA wel 2 jaar langer voor werken.

De confederale leugen

Met Vivaldi kregen we een door Franstaligen gedomineerde anti-Vlaamse regering die erg doet denken aan de paarsgroene jaren onder Verhofstadt. Terwijl de geldkraan naar Wallonië nog verder open gaat, stapelen de schulden zich op, hebben we het grootste begrotingstekort van de EU, dreigen we zonder energie te vallen, is er geen enkele hervorming van pensioenen of arbeidsmarkt en ontvangen we zelfs nog meer asielzoekers dan tijdens het hoogtepunt van de asielcrisis in 2016.

De Wever schermt met een ‘groot confederaal akkoord’ met de PS dat hij zou willen realiseren in 2024, maar dat er nu niet kwam door de dolkstoot van Lachaert. Iedereen mag geloven wat hij wil, maar laten we vooral naar de feiten kijken. Men heeft 2/3de van de Kamerzetels nodig voor die confederale hervorming; in beide taalgroepen. N-VA heeft samen met de PS 45 zetels. Wie in hemelsnaam gaat de andere leveren voor die ‘confederale omslag’? De Belgicisten van MR, Open Vld, Ecolo of PVDA?

‘De Franstaligen hebben toch geld nodig?’, kan men opwerpen. Dat klopt, maar niet genoeg opdat ze de kip met de gouden eieren zou slachten: zijnde de transfers en het mechanisme erachter. Een splitsing van de sociale zekerheid en de fiscaliteit zou dit immers bekomen. Confederalisme is dus een pure leugen.

België werkt niet

België werkt niet en dreigt ons de afgrond in te sleuren. Het hele systeem loopt vast. Binnen België valt daar niets aan te veranderen. Dat bewijst N-VA met al haar mislukte onderhandelingen sinds 2007. Meer zelfs, al sinds 1988 heeft die partij (noch haar voorganger Volksunie) ook maar enig deel gehad in gelijk welke staatshervorming, laat staan een confederale. Met andere woorden, N-VA staat al meer dan 30 jaar aan de zogenaamde ‘zijlijn’, zonder enig resultaat. Precies hetgeen ze Vlaams Belang verwijten.

De traditionele partijen (socialisten, liberalen en christendemocraten) imploderen ondertussen in Vlaanderen. Ze halen amper nog 10% elk. Zij verliezen niet aan links, dat al sinds 1919 gezamenlijk niet meer dan maximaal 30% haalt. Waar gaan die stemmen wel naartoe? Naar Vlaamse en rechtse partijen als Vlaams Belang en N-VA die ondertussen bijna de helft van de stemmen halen. Door het cordon sanitaire kan het Belgisch systeem deze electorale verschuiving negeren. Het opheffen van het cordon laat de volle kracht van onze Vlaamse democratie los. En dat overleeft België niet. Dat is dus precies wat we moeten doen. Daarom dreigen ze Vlaamse partijen af. Wie het cordon breekt, vliegt zelf in het cordon. De Franstaligen proberen op die manier te bepalen wat er in onze democratie gebeurt. Enkel doordat Vlaamse partijen daar als gewillige slachtoffers aan gehoorzamen, bepalen ze de spelregels in Vlaanderen, waardoor ze het spel in België winnen en er nooit iets verandert.

Assertief Vlaams beleid

Daarmee moeten we dus stoppen. De Vlamingen moeten ophouden zich als een minderheid te gedragen, maar vanuit onze natuurlijke positie van demografische, politieke, economische en financiële dominantie onze politieke keuzes doorduwen. Het instrument daarvoor is niets anders dan onze eigen democratie. Wij hoeven helemaal niet meer federaal te onderhandelen om te willen besturen. Laat België zichzelf maar vastlopen. Wij moeten confederaal onderhandelen vanuit de Vlaamse regering met de Waalse regering over de modaliteiten van de ordentelijke opdeling van België.

De Waalse regering zal verplicht worden daarin mee te gaan omwille van haar precaire financiële situatie met 200% staatsschuld. De Belgische regering is er al niet veel beter aan toe, en zal een bron van instabiliteit worden voor de Euro, de internationale instellingen en het buitenland in het algemeen. Het buitenland heeft belang bij stabiliteit. Vlaanderen, niet België, zal die geven. Prioriteit bij de ordentelijke opdeling zijn de splitsing van de sociale zekerheid, fiscaliteit, politie en justitie en migratie.

Ondertussen moeten we vooral een beter en assertief bestuur aan de Vlamingen teruggeven, volledig binnen de legaliteit en de huidige bevoegdheden. Hoofddoekenverbod in het onderwijs. Ontmanteling van de linkse socio-culturele subsidieslurpers. Woke activisme weg uit het onderwijs. Een gelijke kans voor elke Vlaming en dus afschaffing van elk beleid van zogenaamd ‘positieve’ discriminatie. Verankering van onze Vlaamse economie. Uitbouw van een aanvullende Vlaamse sociale zekerheid. Afbouw van de wachtlijsten in de zorg…

V-meerderheid = V-kracht

De Vlaming zal daarmee een voorproefje krijgen van wat hij eigenlijk al zo lang wil, en daar dus vooral veel meer van willen. Dat zorgt bovendien voor strategische ruimte en flexibiliteit voor de Vlaamse positie binnen België. We laten ons de les niet meer spellen en beslissen zelf in onze eigen democratie. We weigeren nog het spel van de Franstaligen te spelen waarin we gedoemd zijn te verliezen.

Dat kan maar als er een Vlaams-nationale meerderheid is. De N-VA-partijtop kan daar maar toe gebracht worden als Vlaams Belang de grootste partij wordt en het initiatief kan nemen. Mocht De Wever beloond worden voor zijn handhaving van het cordon, dan weten we wat voor gevolg dat zal hebben. Bedelende onderdanige Vlamingen aan de Waalse poorten, maxi-geld voor mini-bevoegdheden, het depanneren van Vivaldi zoals N-VA al in 2004 met paars al eens deed.

Wij zullen Vlaanderen nooit zelfstandig krijgen als we dat zelf niet eerst willen. Aan de Vlamingen om te kiezen en te beslissen in 2024. Nog eens meer van hetzelfde. Of eens iets anders.

Tom Vandendriessche

Europees Parlementslid