• 25/09/2025

We zien de laatste stuiptrekking van een regime dat stervend is

INTERVIEW. Tom Vandendriessche – Europees Parlementslid (Vlaams Belang)

In plaats van te focussen op de problemen die er écht toe doen - zoals het hoge aantal asielzoekers, de alarmerende budgettaire toestand van het land en de bijna wekelijkse schietpartijen in Brussel -, schetsen de media volgens Tom Vandendriessche een beeld van de wereld dat niet strookt met de realiteit. “Ze besteden liever aandacht aan Gaza, de vakantiekiekjes van De Wever of een Israëlische dirigent. De Titanic vergaat, maar het orkest blijft verderspelen.”

De politieke moord op de 31-jarige Charlie Kirk heeft ook in het Europees Parlement voor beroering gezorgd, twee weken geleden in Straatsburg. Parlementsvoorzitter Roberta Metsola had geweigerd om een minuut stilte toe te kennen, waarna een Zweeds Europarlementslid zijn spreektijd gebruikte om er alsnog een te organiseren. Maar dat was dan weer niet naar de zin van de linkse partijen in het halfrond, die de geïmproviseerde minuut stilte verstoorden door luid op hun banken te slaan en ander lawaai te produceren.

Het contrast met de reactie van het Europees Parlement op de dood van George Floyd kan haast niet groter zijn, stelt Vlaams Belang-Europarlementslid Tom Vandendriessche vast. “Een minuut stilte voor een criminele drugsgebruiker uit de Verenigde Staten was in 2020 geen enkel probleem. Er werden toen zelfs muurschilderingen gemaakt en krokodillentranen gehuild voor iemand die onder meer zwangere vrouwen met een wapen had bedreigd. Maar voor een christelijke vader van twee jonge kinderen, die niks anders deed dan met iedereen in debat te gaan en aan het spel van woord en wederwoord deel te nemen, kan er nog geen minuut stilte vanaf.”

Hoe verklaart u dat?

“Het voorzitterschap probeerde zich te verschuilen achter een zogenaamde interpretatie van het reglement die stelt dat een minuut stilte enkel kan plaatsvinden bij de start van een plenaire sessie. Dat is een schaamteloze uitvlucht. Het incident toont vooral aan dat het hier helemaal niet om de democratie draait, maar om macht. Ze dulden gewoon geen tegenspraak.”

Op welke manier uit zich dat?

“Censuur is zo oud als de straat. Ze komt nooit van zij die in de oppositie zitten en de machthebbers willen verdrijven, maar altijd van zij die aan de macht zijn en die macht willen behouden. Ze zijn zo bang voor het woord van een tegenstander dat ze enkel nog censuur kunnen gebruiken. Dat is exact wat we nu zien. Dat het Vlaams Belang zo weinig aan bod komt in de pers, is geen toeval. De media hebben een heilige schrik voor wat het Vlaams Belang zegt, omdat het hun realiteit ontmaskert als een complete leugen.”

“Ik heb twee interviews gegeven naar aanleiding van de State of the Union van Commissievoorzitter Ursula von der Leyen in het Europees Parlement in Straatsburg: één aan VRT en één aan VTM. Geen van beide is uitgezonden. Nochtans heb ik een duidelijk mandaat als vertegenwoordiger van de grootste Belgische partij in het Europees Parlement. Ik heb bij de verkiezingen van vorig jaar 320.000 voorkeurstemmen gehaald. Maar blijkbaar vinden de media het niet belangrijk genoeg om het belang van één miljoen kiezers te vertalen in een kort interview. Ondertussen krijgen de applausmachines van Open Vld en Vooruit alle aandacht.”

Tilt u daar zwaar aan?

“Politiek is een strijd tussen belangen. De rol van de media zou moeten zijn om die belangentegenstellingen te schetsen. Maar zo werken onze media jammer genoeg niet. Ze functioneren niet als het debatplatform van een civiele samenleving waarin verschillende belangen en meningen aanwezig zijn, maar als een echokamer van het regime.”

“Enerzijds vind ik dat schandalig. Anderzijds is het ontluisterend om te zien hoe zwak en angstig ze zijn, en hoeveel schrik ze hebben van tegenspraak. Dat zegt alles. Wij hoeven de realiteit niet te verdraaien of ons met onzin bezig te houden. Het feit dat ze zo bang zijn van een vertegenwoordiger van het Vlaams Belang die kritiek geeft op de machthebbers en dat hun enige antwoord daarop censuur is, bewijst dat we aan de poorten van de macht staan. Dit is de laatste krampachtige stuiptrekking van een regime dat stervende is. Ik ben ervan overtuigd dat het Vlaams Belang, net als onze zusterpartijen in andere Europese landen, vroeg of laat ook in Vlaanderen een doorbraak zal forceren. En dat zal alleen via de kiezer gebeuren, via het stemhokje.”

U bent er dus niet meteen rouwig om dat uw politieke tegenstanders vaker aan bod komen in de media?

“Hoe meer pakweg Petra De Sutter komt vertellen dat ze een vrouw is en dat wie dat in twijfel trekt, gestraft moet worden, hoe beter. Zelfs een blinde ziet en zelfs een dove hoort dat dat een leugen is. Maar toch wordt die totale omkering van de realiteit verkocht als verdraagzaamheid en als de bescherming van onze democratische waarden. Ignorance is strength. War is peace. Een man is zogezegd een vrouw, een vrouw een man. Dat is pure nonsens.”

“Het tragische is dat onze samenleving daardoor steeds dichter bij de afgrond komt. Er is sociale en culturele desintegratie, een verruwing, een verwildering. Je ziet de vechtpartijen onder jongeren en de psychologische destabilisering van jonge mensen, onder andere door de genderideologie. De oorlog tegen onszelf die via de woke politiek en politieke correctheid georganiseerd wordt, leidt enkel tot ellende, armoede en conflict.”

Wat zijn de meest onzinnige discussies die momenteel worden gevoerd in het Europees Parlement?

“Het aantal onzinnige discussies is eindeloos. In elk mogelijk dossier zie je dezelfde onzinnige stokpaardjes terugkomen. Ik ben rapporteur geweest in een dossier over de toegang van mindervaliden tot overheidsgebouwen. Dat leek me een thema waarvoor we met een dosis gezond verstand, over de fracties heen, tot een consensus zouden kunnen komen. Maar niks was minder waar, want ook daarin moesten het klimaatbeleid en de genderideologie geïntegreerd worden. In elk mogelijk dossier wordt die onzin binnengesmokkeld. Of het klimaat en gender er ook maar iets mee te maken hebben, doet er eigenlijk niet toe.”

“In dit geval ging het erover dat genderneutrale toiletten voor mensen met een beperking voorzien moesten worden, want anders zouden transgenders met een beperking ze misschien niet durven te gebruiken. Je kan je haast niet voorstellen welke absurditeiten hier allemaal op tafel komen. Het is een religie met allerlei dogma’s en eigen rituelen waaraan niemand mag twijfelen.”

Het Europees Parlement is zowat een synoniem van bureaucratie geworden, tot grote ergernis van onder meer onze ondernemers. Worden ook Europarlementsleden geplet door die bureaucratische pletwels?

“Ja, in het Europees Parlement is er zelfs een ambtenaar die bevoegd is voor de naamkaartjes op de deuren van de kantoren. Als je er een partijlogo opzet, komt er na verloop van tijd een ambtenaar langs om te zeggen dat dat niet mag. Maar wat blijkt? Bij andere fracties dan de onze mag dat wel. Maar wanneer je dat aankaart, verzinnen ze wel een nieuwe regel, bijvoorbeeld dat het logo te groot zou zijn. De administratie in het Europees Parlement is gewoon een instrument om de oppositie te bestrijden.”

U verwees daarnet al even naar Petra De Sutter. Studentenvereniging NSV! werd recent zes maanden geschorst omdat ze De Sutter als man had aangeduid. Een terechte sanctie?

“De schorsing van NSV! is puur machtsmisbruik. Zij die de macht hebben, neutraliseren keer op keer elke vorm van tegenspraak. De woke agenda van mensen als Petra De Sutter en het hele establishment aan de universiteiten is daar een voorbeeld van. Zij zijn van mening dat machtsstructuren moeten worden afgebroken om tot een egalitaire samenleving te komen. Maar in werkelijkheid misbruiken ze hun macht om fundamentele rechten van burgers, studenten en medewerkers van de universiteit met de voeten te treden. Het is een pure schande. De N-VA leverde in de vorige legislatuur de minister van Onderwijs. Dat doet ze ook deze legislatuur. Maar hebben we de voorbije jaren al iets gehoord van de N-VA over het vrijwaren van het vrije woord aan de universiteiten? Of over de bescherming van verenigingen van conservatieve of nationalistische studenten? Nee.”

Sluit u uit dat het politieke geweld uit de VS ook overwaait naar Vlaanderen?

“Wat verontrustend is, zijn de signalen die het regime – zowel vanuit de politiek als vanuit de media – geeft aan activisten, kiezers en extremisten. Er wordt vaak gesuggereerd dat de politieke moord op Charlie Kirk eigenlijk niet het einde van de wereld is. De reacties spreken voor zich: ‘Zou Charlie Kirk het misschien toch niet een beetje zelf gezocht hebben met zijn provocaties? Moeten we de moord niet nuanceren? Of ligt het aan het feit dat er te veel wapens in omloop zijn in de VS?’ Maar bij een politieke moord, of ze nu door de linkerzijde of de rechterzijde wordt gepleegd, moet de reactie unaniem zijn: geweld kan en mag niet getolereerd worden.”

“De politiek is een strijd tussen belangen. In een democratie aanvaarden we dat er een meerderheid kan zijn die jouw belang niet dient. Maar je behoudt altijd het vrije woord, de vrijheid van meningsuiting en het recht om te vergaderen, zodat je je belang kan verdedigen en zij die aan de macht zijn eventueel van de macht kan verdrijven. Maar wanneer die rechten verdwijnen, kiezers de mond gesnoerd worden en het recht op vergadering met de voeten wordt getreden, dan gaat er iets fundamenteels mis. Denk maar aan het verbod op bepaalde politieke bijeenkomsten in Brussel.”

“Het systeem geeft straatkrapuul en Antifa-bendes vrij spel. Ze worden nooit vervolgd of gestraft. Hoe vaak is het hoofdkwartier van Vlaams Belang al niet gevandaliseerd? Maar als we dat vandalisme aan de hand van camerabeelden aanklagen, hebben wij een klacht aan ons been omdat we de openbare ruimte filmen. Dat zijn gevaarlijke signalen. In Knack stond recent nog dat de vzw van het KVHV gevestigd is op mijn thuisadres. Daardoor kan iedereen mijn persoonlijk adres opzoeken in het Staatsblad. Zulke subtiele signalen creëren een context van dreiging. Het doet denken aan wat er destijds met Pim Fortuyn is gebeurd. De diabolisering van een politieke tegenstander is niet zonder risico.”

Bezondigt ook de rechterzijde zich daaraan?

“Politiek geweld kan van twee kanten komen. Wanneer het protestvermogen van mensen wordt afgenomen, of hun mogelijkheden om zich te mobiliseren, te verenigen en hun stem te laten horen worden gefnuikt, dan groeit er frustratie. Denk aan de censuur op sociale media, het verbieden van bijeenkomsten of het vrij spel dat Antifa-bendes krijgen. We hebben het ook gezien tijdens corona: het wegnemen van burgerrechten leidde tot enorme frustraties. Dan heb je maar één gek nodig die overgaat tot geweld, zoals Jürgen Conings.”

“Geweld komt niet alleen van de linkerkant. Ook vanuit een frustratie en de onmogelijkheid om de eigen belangen te verdedigen, kan er aan de rechterkant iets gebeuren. Maar het Vlaams Belang is daar altijd duidelijk in geweest: onze strijd is democratisch en vreedzaam, maar weerbaar. Dat is het signaal dat wij voortdurend geven.”

“Maar als je je tegenstanders constant demoniseert door hen af te schilderen als nazi’s, fascisten en racisten, dan zet je hen weg als het ultieme kwaad, verantwoordelijk voor de dood van miljoenen mensen. En als dat beeld zich vastzet in de samenleving, waarom zou geweld tegen hen dan niet gerechtvaardigd zijn? Dat is exact de logica van de Antifa-beweging.”

“Wie zit er eigenlijk achter die Antifa-beweging? Wie steunt en financiert dat allemaal? Waarom is Antifa nog niet aangemerkt als een terreurorganisatie? Welke connecties bestaan er met bijvoorbeeld de magistratuur? Hoe komt het dat zij steeds vrij spel krijgen?”

Waarom is dat zo?

“Links haat ons. Dat onderschatten wij vaak aan de rechterzijde. Wij denken fundamenteel dat progressieven zich gewoon vergissen en dat wij betere argumenten hebben. Dat is ook exact wat Charlie Kirk deed. Hij wilde in debat gaan omdat hij oprecht geloofde dat hij betere argumenten had. Hij was niet bang om het gesprek aan te gaan. Maar links denkt niet in termen van argumenten. Zij denken in morele termen: politieke tegenstanders vergissen zich niet, maar zijn slechte mensen.”

“Daarom moeten zij de realiteit ontkennen. Want de realiteit van hun opengrenzenmodel leidt op elk mogelijk vlak tot miserie. Als ze dat zouden erkennen, zouden ze meteen ook moeten toegeven dat de rechterzijde misschien toch wel een punt heeft, bijvoorbeeld over het beperkte absorptievermogen van een samenleving. Dat kunnen ze mentaal niet aan.”

“Daarom willen ze met zogenaamde ‘haatspraakwetten’ de vrije meningsuiting inperken. Ze leggen aan de universiteiten een intellectuele terreur op via het woke beleid, zodat er geen ruimte is voor tegenspraak. Ze kunnen niet verdragen dat iemand hen tegenspreekt, want dan wordt zichtbaar dat hun utopie niet werkt en uiteindelijk zal imploderen.”

“Maar precies die realiteit is de grootste bondgenoot van partijen als de onze. We willen niet enkel benoemen hoe slecht het gaat, maar duidelijk maken dat er een andere keuze mogelijk is. En die keuze ligt bij de burger. In een democratie is het de kiezer, en niemand anders, die beslist over het beleid dat hij krijgt. Alleen moet die kiezer wel beseffen dat er zeven partijen zijn, maar in essentie slechts twee keuzes. Zo ziet de politiek eruit in België, in Vlaanderen en zelfs in het Europees Parlement.”

Wat zijn die twee keuzes?

“Er zijn in dit land zeven partijen, maar in essentie slechts twee keuzes: het Vlaams Belang en al de rest. Alle andere partijen besturen ergens wel met elkaar. Neem nu de N-VA: die partij bestuurt in tal van gemeenten zelfs samen met Groen. De traditionele partijen dienen allemaal in verschillende mate dezelfde agenda. Het enige verschil is dat de N-VA de radicale hervormingen - denk aan woke op de universiteiten - misschien iets trager laat verlopen. De trein dendert dan wel iets trager voort, maar wel in exact dezelfde richting. De richting zelf wordt nooit betwist.”

“De conclusie is dat we het klassieke idee van keuze in onze democratie tussen partijen op een andere manier moeten definiëren. In werkelijkheid zijn er twee keuzes. Ofwel kies je voor een ander beleid, waarbij onze mensen op de eerste plaats staan en hun belangen worden verdedigd. Dat is de keuze die het Vlaams Belang maakt. Ofwel kies je voor het regime zoals het nu bestaat. Dat regime biedt slechts een schijnkeuze: Groen, Vooruit, cd&v, Open Vld en de N-VA bieden in essentie allemaal meer van hetzelfde: meer migratie, meer onveiligheid, meer Green Deal, meer woke, meer genderideologie, noem maar op. Dat is de keuze die de kiezer heeft. En daarin schuilt ook de opdracht van het Vlaams Belang: we moeten onze deuren en vensters wagenwijd openzetten, en een coalitie bouwen met de samenleving - niet met de andere partijen.”

Als ik dat zo hoor, moet u toch blij zijn dat Bart De Wever kort voor de verkiezingen de deur voor een samenwerking met het Vlaams Belang heeft dichtgedaan. Met deze N-VA lijkt samenwerken voor jullie onmogelijk.

“De Wever heeft zichzelf opgesloten in een cordon sanitaire. Hij verkiest een alliantie met Vooruit boven een samenwerking met het Vlaams Belang. Ik geloof niet dat wij ooit een coalitie kunnen vormen met iemand die zijn eigen carrièreplanning en het belang van zijn partij boven het belang van onze Vlaamse natie plaatst.”

“Ook De Wever ontkent het resultaat van de verkiezingen. Vlaanderen heeft niet gestemd voor een ‘Nieuwe Vooruit Alliantie’. Vlaanderen heeft, voor de zoveelste keer op rij, gestemd voor nationalistische, conservatieve en rechtse partijen.”

“Maar wat zien we? Dat De Wever, om zijn eigen carrièreplanning en partijpolitieke belangen te dienen, de belangen van het Belgische regime boven die van zijn volk plaatst. Dat is exact hetzelfde mechanisme dat we ook in de Europese Unie zien.”

“Sinds De Wever premier van België is, krijgen we het ene na het andere onzindossier voorgeschoteld door de regimepers. Tijdens de zomervakantie ging het twee maanden lang over Gaza of over de vakantiekiekjes van De Wever met een olifantenslurf. Nu gaat het over een Israëlische dirigent. Neem nu de reconstructie in Het Laatste Nieuws over hoe De Wever precies bij die dirigent terechtkwam. Dat is pure onzin. De regimepers blijft de bevolking een wereld voorspiegelen die niet strookt met de realiteit.”

Welke realiteit is dat?

“We zijn dit jaar goed op weg naar 50.000 asielzoekers en 40 miljard euro extra staatsschuld. De wagen van een Pools Europarlementslid werd op klaarlichte dag beschoten in Brussel. Het narcoterrorisme infiltreert in de hoogste regionen van onze samenleving en ondermijnt ons hele bestel. Maar daar kijken de kranten nauwelijks nog van op. Nee, zij wijden pagina’s aan een dirigent die niet op het Festival van Vlaanderen mag spelen. Misschien is zelfs dat illustratief: de Titanic vergaat, maar het orkest blijft verderspelen. Zelfs een zinkend schip heeft een bar waarin men zich kan amuseren.”

Stemmen het presidentschap van Trump en iniatieven als ‘Unite the Kingdom en ‘Raise the Colours’ uit het Verenigd Koninkrijk u hoopvol over de toekomst? Zullen die initiatieven ook hun weerklank vinden in Vlaanderen?

“Wat er nu in de Verenigde Staten gebeurt, beschouw ik als een startschot. Dat zal onvermijdelijk ook bij ons een impact hebben. Kijk maar naar het herstel van de vrije wetenschappen en de vrije meningsuiting aan de Amerikaanse universiteiten. Dat beleid is bijna een kopie van wat het Vlaams Belang voor ogen heeft, zonder dat we dat van elkaar wisten. We komen tot dezelfde conclusies, omdat we dezelfde evoluties zien.”

“Die evoluties zien we niet alleen in de VS, maar ook bij ons, in Frankrijk, Italië, Groot-Brittannië en in de hele westerse wereld. Denk aan de woke agenda, socio-economische deklassering,het vermalen van de middenklasse door hoge belastingen en regulering, de Green Deal, het verdwijnen van onze identiteit door massamigratie,... Dat zijn allemaal motoren vaneenzelfde politiekevernieuwing die niet tegen te houden is. . Als in de rest van de wereld deze politieke dynamieken dankzij de kiezer tot een verandering van beleid zorgen, zal dat onvermijdelijk ook in Vlaanderen zo zijn. De andere partijen klampen zich vast aan het verleden en de macht. Ze ontkennen de realiteit en wat de kiezer wil. Het Vlaams Belang is de politieke en intellectuele voorhoede die het hele politiek systeem zal herdefiniëren bij ons in Vlaanderen.

Anton Schelfaut

't Pallieterke 25/09/2025