J.D. Vance, vice-president van de Verenigde Staten waarschuwde recent voor de gevaren van goedkope arbeid. Volgens hem is het een “drug” waar te veel bedrijven verslaafd aan zijn geraakt en het remt innovatie en productiviteit. Een zoveelste illustratie dat de oude politieke agenda van de Republikeinen (multicul, globalisering, etc.) compleet achterhaald is. Een realiteit die een vergrijzende politieke elite bij ons duidelijk nog niet door.

Deze waarschuwing voor goedkope importarbeid is niet alleen relevant voor de VS, maar ook voor Europa en Vlaanderen, waar werkgeversorganisaties zoals VOKA blijven pleiten voor de verdere uitbreiding van niet-Europese arbeidsmigratie. Tegelijkertijd duwt de Europese Unie met initiatieven zoals de EU Talent Pool een migratie-agenda die Europa steeds afhankelijker maakt van niet-Europese arbeidskrachten. Het is tijd om deze verslaving aan goedkope arbeid te doorbreken en na te denken over wat echte welvaart betekent voor onze samenleving.

De Europese Unie presenteert de EUTalent Pool als een instrument om arbeidsmigratie “efficiënter” te organiseren. In werkelijkheid is het een migratiekanaal dat lidstaten aanzet om goedkope arbeidskrachten uit landen buiten Europa, voornamelijk Noord-Afrika en Sub-Sahara Afrika, toe te laten. Dit systeem staat ver af van de retoriek over hooggeschoolde specialisten. In plaats daarvan wordt laagproductieve arbeid, die door de EU als “knelpuntberoepen” worden gecategoriseerd, gebruikt om de arbeidsmarkt te vullen. Dit is geen gerichte strategie, maar een open uitnodiging voor onbeheerste migratie.

De cijfers zijn alarmerend: de EU verwacht tegen 2030 7 miljoen extra migranten, bovenop de meer dan 1 miljoen asielzoekers en 400.000 illegale migranten die jaarlijks Europa binnenkomen. Tegen 2050 is de doelstelling maar liefst 30 miljoen niet-Europese arbeidskrachten te importeren. Bovendien komt arbeidsmigratie niet in de plaats van asielmigratie of illegale migratie, het komt er bovenop. En door gezinshereniging kan het aantal migranten snel verdubbelen of zelfs verdrievoudigen.

Vance’s waarschuwing dat goedkope arbeid een “drug” is, geldt ook voor Europa. VOKA’s pleidooi voor meer arbeidsmigratie uit niet-Europese landen is gebaseerd op de veronderstelling dat dit nodig is om onze welvaart op peil te houden. Maar wat bedoelen ze eigenlijk met “welvaart”? Voor VOKA lijkt het vooral te gaan om het vullen van vacatures tegen lage kosten, zodat bedrijven hun winstmarges kunnen behouden. Maar zoals Vance terecht opmerkte, is goedkope arbeid een “crutch” die innovatie belemmert. In plaats van te investeren in automatisering, robotisering en andere vormen van technologische vooruitgang, blijven bedrijven hangen in een model van lage lonen en lage toegevoegde waarde. Een strategie die niet alleen slecht voor de economie op lange termijn, maar ook voor de samenleving als geheel.

De kosten van arbeidsmigratie worden stelselmatig genegeerd. Een arbeidsmigrant brengt niet alleen zichzelf mee, maar vaak ook een gezin. Gezinshereniging, kinderbijslag en andere sociale rechten zorgen voor een aanzienlijke financiële last voor de samenleving. Uit onderzoek van de Nederlandse econoom Jan van de Beek blijkt dat laag- en middelopgeleide migranten over hun hele levensloop netto geld kosten, zelfs als ze werken. Zo kostte een Turkse gastarbeider in de tweede generatie de Nederlandse samenleving €68.000, terwijl de eerste generatie slechts €21.000 bijdroeg. Dit patroon is niet duurzaam en ondermijnt onze welvaart op lange termijn.

Waarom gebeurt dit? Omdat de politieke machtspartijen onlosmakelijk verbonden zijn met de globalistische elites. Voor hen is een staat een obstakel, een volk een verouderd concept en een nationale identiteit een hinderpaal. Alles moet wijken voor de grote bedrijfsmolen, die hongerig is naar steeds meer goedkope arbeidskrachten. Deze bedrijven hebben geen oog voor de negatieve gevolgen van hun beleid. Sociale druk, culturele vervreemding en verlies van identiteit worden afgedaan als “externaliteiten”, kosten die de samenleving, oftewel de belastingbetaler, mag dragen. In Vlaanderen zien we dit duidelijk bij partijen zoals de N-VA, die ooit pleitte voor streng migratiebeleid maar nu de regels rond arbeidsmigratie heeft versoepeld. Sinds 2019 zijn de migratiecijfers geëxplodeerd. VOKA klopt op de deur, en de N-VA zet de deur wagenwijd open. Dit is geen beleid dat Vlaamse of Europese belangen dient maar een capitulatie aan de globalistische agenda.

Vance’s pleidooi voor innovatie en productiviteit is een wake-up call voor Europa. In plaats van te leunen op goedkope arbeid, moeten we investeren in technologie en eigen arbeidsreserves. In Vlaanderen staat een grote groep werklozen klaar om geactiveerd te worden. Daarnaast moeten we inzetten op robotisering, automatisering en digitalisering, oplossingen die veel zogenaamde arbeidsmarkttekorten kunnen verhelpen. Landen zoals Japan tonen aan dat het mogelijk is om met een vergrijzende bevolking en een krimpende beroepsbevolking toch een bloeiende economie te hebben, dankzij technologische vooruitgang en slimme investeringen.

Verder is het cruciaal dat we onze demografische basis op langere termijn versterken door een doorgedreven gezinsvriendelijke politiek, zoals bijvoorbeeld Hongarije dat succesvol doet. Het stimuleren van gezinsvorming en het krijgen van kinderen is niet alleen voor het individu een zegen, maar ook essentieel voor een gezonde samenleving op lange termijn.

Goedkope arbeidsmigratie is inderdaad een “drug”, en het is een verslaving waarvan we moeten afkicken. Voor de welvaart van Vlaanderen, voor onze sociale cohesie en voor onze toekomst. Laten we kiezen voor een slimme, duurzame en innovatieve economie, in plaats van vast te houden aan een model dat alleen de winsten van enkelen dient. Onze economie moet gebaseerd zijn op Europese excellentie, in plaats van niet-Europese middelmaat.

Tom Vandendriessche

Europees Parlementslid