• 26/10/2025

'Geen meerderheid'? De leugen van Forza Flandria

Toen de N-VA een onbeduidend minipartijtje was, beweerde Bart De Wever tegen het cordon sanitaire te zijn, omdat hij dacht op die manier stemmen van het Vlaams Belang te kunnen winnen. De impliciete boodschap aan de Vlaams Belang-kiezer was: wat het Vlaams Belang niet mag uitvoeren door het cordon, is met mij wél mogelijk.

Zodra dat gelukt was, hanteerde hij het cordon altijd en overal, en koos hij systematisch voor coalities met de linkse, progressieve en Belgische regimepartijen.

Na de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 waren er tal van zogenaamde V-meerderheden tussen N-VA en het Vlaams Belang. In Antwerpen vormde De Wever echter een coalitie met de socialisten, die hij ervoor nog vervloekte. In Ninove kwam Guy D’haeseleer toen één zetel tekort. N-VA koos voor een monstercoalitie met CD&V, VLD, Groen en Vooruit.

Ook bij de recente gemeenteraadsverkiezingen waren er tientallen V-meerderheden. Van het kleinste district (Berendrecht-Lillo-Zandvliet) tot de grootste stad (Antwerpen), zonder uitzondering koos N-VA opnieuw voor coalities met de linkse, progressieve en Belgische regimepartijen.

Het gevolg is dat de Vlamingen steeds meer van hetzelfde beleid krijgen op elk mogelijk bestuursniveau: meer migratie, meer schulden, meer belastingen, meer klimaatwaanzin, meer onveiligheid, meer woke-denken.

Wie van mening is dat De Wever en zijn N-VA diep vanbinnen eigenlijk een Vlaams en rechts beleid willen voeren, maar daar helaas geen meerderheid voor is, heeft de voorbije jaren dus niet goed opgelet.

Nochtans heeft de Vlaming de indruk dat De Wever en zijn N-VA inhoudelijk dichter bij het Vlaams Belang staan dan bij pakweg Vooruit en Conner Rousseau, of Groen en Petra De Sutter (met beide sloot de N-VA trouwens lokaal een coalitie). De Wever praat toch ook over Vlaams zelfbestuur, woke-absurditeiten bestrijden, wet en orde herstellen en de ongecontroleerde migratie stoppen?

Maar waarom gaat hij dan altijd in zee met andere partijen? Waarom gebruikt hij al zijn politieke macht om het cordon in stand te houden en bedreigt hij iedereen in zijn partij met uitsluiting als ze het cordon tegen de Vlaamse democratie willen doorbreken? En waarom voert De Wever bijgevolg overal het omgekeerde beleid van wat hij belooft?

Het Belgische regime bestuurt tegen de belangen van de Vlaamse meerderheid in. Als Vlaamse politici verkiezingen willen winnen, moeten ze dus beweren de belangen van de Vlamingen te zullen verdedigen. Maar als ze aan de macht willen komen, moeten ze precies het omgekeerde doen. Dat is de prijs die Vlaamse politici moeten betalen om in België een politieke carrière te maken.

Guy Verhofstadt (VLD) schreef in de jaren 90 zijn burgermanifesten. Hij pleitte voor wet en orde, minder migratie en confederalisme. De kiezer beloonde hem, en meteen voerde hij het omgekeerde beleid met de paars-groene regering.

Yves Leterme (CD&V) beweerde het alternatief voor Guy Verhofstadt te zijn, en werd verkozen op een conservatieve waardenagenda en opnieuw confederalisme. Ook hij voerde niets van die beloofde agenda uit.

Dat is ook exact wat Bart De Wever zelf al in 2014 gedaan heeft. Hij won de verkiezingen massaal met het beloofde confederalisme en de belofte het land op orde te zetten, maar na de verkiezingen volgden communautaire stilstand, ongecontroleerde migratiestromen en tientallen miljarden extra schuld. In 2024 deed hij die pirouette nog eens dunnetjes over. Het resultaat is deze keer meer van hetzelfde. Dit jaar alleen al gaan we naar 75.000 extra naturalisaties, 50.000 extra asielzoekers en 27 miljard extra schuld.

Het omgekeerde uitvoeren van wat beloofd werd aan de Vlaamse kiezer is de toegangsprijs die een Vlaamse politicus moet betalen om in België aan de macht te komen. Wie dat niet wil doen, sluiten ze uit met een antidemocratisch cordon. Het cordon sanitaire is dus niet gericht tegen het Vlaams Belang, maar wel tegen de Vlamingen zelf en het verdedigen van hun belangen.

Overal waar er een meerderheid is, verhindert De Wever dat die aan de macht komt — omdat dat verhindert dat hijzelf aan de macht komt. Dat is de systematiek en de logica in zijn politiek handelen. Er is met andere woorden geen V-meerderheid omdat er geen V-partijen zijn. Forza Flandria is een leugen, omdat De Wever en zijn N-VA geen Vlaams-nationale en rechtse partij zijn, maar integraal deel uitmaken van het Belgische, progressieve en linkse regime dat erop gericht is de belangen van de Vlamingen te negeren. Er is maar één partij die de belangen van de Vlamingen verdedigt, en dat is het Vlaams Belang. Alle andere partijen vormen samen een eenheidspartij ten dienste van het Belgische, progressieve en linkse regime. Er zijn dus zeven partijen in ons land, maar slechts twee keuzes: Vlaams Belang versus al de rest.

Maar in een democratie bestuurt de meerderheid. Hoe kan het Vlaams Belang die dan bereiken?

In zijn kern vertolkt Vlaams Belang standpunten die een meerderheid hebben onder de bevolking. Maak ontwikkelingshulp, visatoekenning en handel afhankelijk van het terugnemen van illegalen en criminelen zoals de overgrote meerderheid van de Vlamingen wil. Bespaar waar het moet en niet op eigen mensen, bijvoorbeeld:

• Scherm onze sociale zekerheid af voor vreemdelingen zoals Denemarken en bespaar 1,5 miljard euro.
• Heronderhandel onze bijdrage aan de EU zoals Nederland gedaan heeft en bespaar 1,5 miljard euro.
• Reduceer nutteloze ontwikkelingshulp zoals de Verenigde Staten doen en bespaar 1,5 miljard euro.
• Organiseer asielopvang per definitie in eigen regio en bespaar 1,1 miljard.
• Responsabiliseer de regio’s. Houd Vlaams geld in Vlaamse handen met een eigen beleid inzake fiscaliteit en sociale zekerheid afgestemd op de Vlaamse realiteit. Bespaar zo minstens 8,5 miljard euro, zoals geen enkel ander land zo’n onrechtvaardige diefstal zou blijven tolereren.

Maar in tegenstelling tot dit soort beleidskeuzes van het gezond verstand, die vaak uitgevoerd beleid zijn in andere landen, viseert De Wever de hardwerkende Vlamingen met extra afpersbelastingen en asociale besparingen op gewone mensen. In de plaats van terug te geven aan de Vlamingen wat hij jarenlang beloofde, kiest hij voor de carrière van de schijnmacht als Belgisch premier, bedriegt zijn kiezers nog meer dan Verhofstadt en De Croo samen en stuurt de factuur daarvoor schaamteloos naar de Vlamingen als geheel.  

Vlaams Belang wil daarom een beleidspartij worden om de democratische zwijgende meerderheid het beleid te geven wat het verdient. Dat is een noodzakelijkheid, want de andere partijen doen steeds precies het omgekeerde van wat de Vlaming wil.

Bijgevolg is het Vlaams Belang de stem van de vergelding tegenover de regimepartijen. Want in een democratie heeft de kiezer uiteindelijk de macht te belonen of te bestraffen. Elke politicus en elke partij die het cordon sanitaire tegen de Vlaamse democratie in stand houdt, moet weggestemd worden, want daardoor zal die altijd het omgekeerde uitvoeren van wat beloofd werd aan de kiezer. Dat kan enkel door een stem op Vlaams Belang.

Maar nog belangrijker: Vlaams Belang moet de stem van het beleidsalternatief worden. Zolang Vlaams Belang geen 50% haalt, betekent dat dat er coalities moeten worden gesloten. Vlaams Belang is bereid een eerbaar en verdedigbaar compromis te sluiten waarmee we pragmatisch maar doelgericht onze mensen op de eerste plaats kunnen zetten.

Dat het Vlaams Belang menens is, bewezen we bij de recente lokale verkiezingen. In Ninove haalden we 50% en voerden we meteen onze beloofde agenda uit. We herstelden wet en orde en plaatsten onze Vlaamse identiteit centraal in het beleid. In Ranst, Brecht en Izegem sloten we een compromis. Meteen werden de lokale CD&V’ers en VLD’ers uit hun nationale partij gezet omdat ze naar hun lokale democratie luisterden.

Dat is niet verwonderlijk en bewijst nogmaals hoezeer het cordon een antidemocratisch en particratisch machtsinstrument tegen de Vlamingen is, maar toont bovendien de weg voor de coalities die Vlaams Belang kan vormen en de meerderheden die we op de been kunnen brengen.

De oude partijen en zogenaamd Vlaamse of rechtse politici zoals De Wever, Francken en anderen hebben bewezen deel uit te maken van het Belgische, linkse en progressieve regime. Zij sluiten ons systematisch uit. Wij sluiten hen op achter hun cordon in hun Nieuw-Vooruit-alliantie. Vlaams-Belang-stemmen zullen niet worden gebruikt om hun falend beleid te depanneren.

Anderzijds: omdat men met het Vlaams Belang wil samenwerken, wordt men daarom nog geen Vlaams Belanger. Men wil gewoon luisteren naar de democratische stem van het volk en die in beleid omzetten.

Met de mensen die nu nog opgesloten zitten in de regimepartijen moeten we de dialoog uitbouwen buiten die regimepartijen om, met als doel dat beleidsalternatief vorm te geven. Ofwel kunnen zij door een nederlaag van hun partijtop — met een massale stem op Vlaams Belang — hun partijen overnemen en uit het Belgische regime naar de Vlaamse democratie leiden, ofwel worden zij uit hun regimepartijen gezet omdat ze het cordon terzijde schuiven. In elk scenario is een massale stem op Vlaams Belang het enige dat dit proces in gang kan zetten.

Ten tweede moet Vlaams Belang zelf de deuren en ramen wagenwijd openzetten. Wij moeten met de hele samenleving — met alle verenigingen, belangenorganisaties en burgers, ongeacht hun achtergrond of voorgeschiedenis — actief de dialoog aangaan en hun bezorgdheden, belangen en voorstellen integreren in ons programma, zodat ons beleidsalternatief nog beter de Vlaamse grondstroom vertolkt.

De analyse van de politieke context in België is specifiek, maar de evolutie die een partij als Vlaams Belang moet doormaken, is synchroon met wat er in de rest van de westerse wereld aan het gebeuren is. De agenda van de politieke elite moet worden vervangen door de wil van het volk. Het Vlaams Belang is bij ons het instrument daarvoor: een instrument dat door de democratische macht van zijn burgers het hele politieke landschap zal hertekenen. Binnen het huidige politieke regime is er geen beleidsverandering mogelijk. Het volk zal daarom een revolutie van rechts ontketenen. Vlaams Belang mag daarom niet enkel de partij van het protest zijn, maar moet de partij van het beleidsalternatief worden.

Overal in de westerse wereld is het oude politieke systeem aan het imploderen.
In de Verenigde Staten hadden de mensen vroeger de keuze tussen twee partijen, maar die voerden dezelfde agenda uit, tegengesteld aan de belangen van het volk. Trump zorgde voor een beleidsalternatief en gaf zo de democratische keuze terug.

In Frankrijk kenden we decennialang de alternance: nu eens centrumlinks (Parti Socialiste), dan weer centrumrechts (Les Républicains) bestuurde, maar telkens kregen de mensen min of meer hetzelfde beleid. Beide partijen halen samen nog amper 15%. Het is het Rassemblement National van Marine Le Pen dat al op 35% staat.

In Groot-Brittannië vervangt de Reform-partij van Nigel Farage zowel de socialisten van Labour als de conservatieven van de Tories. Beide hebben immers hun kiezers verraden: links door de working class socio-economisch in de steek te laten en te vervangen door een elite van groenlinkse bobo’s, rechts door de zwijgende meerderheid socio-cultureel te verraden — door de identiteit en veiligheid van hun burgers niet te beschermen tegen ongecontroleerde migratie.

Men zou kunnen opwerpen dat dit in het buitenland allemaal electorale meerderheidsstelsels zijn, waarbij de kiezer voor de ene dan wel de andere partij kiest. Maar de kiezer heeft daar doorgekregen dat beide oude partijen eigenlijk één en hetzelfde beleid opleveren. Er was in die landen geen echte democratische beleidskeuze, maar de eenheidspartij die de politieke agenda van de elite uitvoerde. Dat heeft de kiezer doorzien en vervangen door nieuwe politieke krachten.

Ook in representatieve electorale stelsels zoals het onze zal de kiezer die conclusie trekken. In Oostenrijk bijvoorbeeld — een land dat sociologisch en politiek bijzonder goed overeenkomt met Vlaanderen — staan onze vrienden van de FPÖ in de peilingen ondertussen al op 38%. Want zoals hierboven uitgelegd en aangetoond, begrijpt de kiezer daar dat er wel meerdere partijen zijn, maar slechts twee keuzes. Ook in Vlaanderen zijn er zeven partijen, maar fundamenteel slechts twee keuzes: de keuze tussen Vlaams Belang en het kartel van de regimepartijen dat alle andere partijen, van N-VA tot PVDA, groepeert. Allemaal besturen ze immers wel ergens met elkaar. Allemaal leveren ze bijgevolg min of meer hetzelfde beleid op. Allemaal sluiten ze Vlaams Belang uit. Daardoor krijgen onze mensen van die oude partijen altijd meer migratie, meer onveiligheid, meer schulden en meer belastingen.

De logische conclusie is dat enkel het Vlaams Belang staat voor een andere politiek — een politiek die de wil van het volk vertegenwoordigt, de democratische keuze kan omzetten in ander beleid en de politieke ruggengraat heeft om zijn beloften ook daadwerkelijk uit te voeren.

Tom Vandendriessche
Europees Parlementslid